Het witte jassen syndroom

Stempel

Op zich goed natuurlijk, een huisarts die letterlijk en figuurlijk de vinger aan de pols houdt. Maar volgens diezelfde huisarts val ik ook in de doelgroep COPD. Omdat ik ooit eens met aanhoudende hoestklachten de spreekkamer bezocht, krijg ik nu (sinds mijn 35ste!) jaarlijks een uitnodiging voor een griepprik voor ouderen en andere patiënten met verhoogd risico. Die uitnodiging verdwijnt steevast in de papierbak. Griep heb ik nog nooit gehad, maar dat stempel blijft maar in mijn dossier staan. Datzelfde overkwam me nu weer met die verhoogde bloeddruk. Die ondanks een aantal maatregelen volgens het behandelprotocol niet wilde minderen.

Via het regionale ziekenhuis (waar ik aan de poli-assistente van de cardioloog het verschil moest uitleggen tussen een tachycardie en een bradycardie, waardoor mijn vertrouwen in de deskundigheid niet echt toenam) kwam ik uiteindelijk voor een uitgebreid onderzoek terecht bij een UMC. Daar werd ik een dag lang binnenste buiten gekeerd om te onderzoeken of mijn bijnieren wel goed werkten. Ik weet dat ik niet de makkelijkste aderen heb om te prikken, maar dat ze zelfs daar tot vier keer toe mis wisten te prikken was toch wel een bijzondere ervaring. Met armen en handen vol gigantisch blauwe plekken verliet ik onverrichter zake de afdeling interne. Want ondanks alles was er nog steeds geen duidelijke oorzaak voor mijn hoge bloeddruk. Behalve mijn constatering dat alleen al het idee dat iemand in een witte jas mijn bloeddruk op gaat meten alle waarden omhoog stuwt.

Betutteling

Ik werd weer overgedragen aan de huisarts. Gelukkig. Dacht ik. Tot ik eind vorige week via het SHO zomaar ineens een oproep kreeg om bloed te laten prikken. Wat ik precies moest laten prikken, kon ik er zo niet uithalen, maar dat het heel belangrijk was, werd diverse keren benadrukt. Al met al een hele brief, waaruit pas in de laatste zin bleek dat deze uitnodiging op initiatief van de huisarts was. Mind you, ik was voor mezelf al zeker een jaar niet meer bij mijn huisarts geweest, en al langer niet voor die bloeddruk. Even los van het feit dat de naam van mijn ex-echtgenoot er nog boven stond terwijl we al drie jaar uit elkaar zijn, was de onverklaarbare uitnodiging reden genoeg om toch even te bellen met de huisartsenpraktijk.

De assistente negeerde mijn irritatie over deze onaangekondigde uitnodiging. Sterker nog, het blijkt zo te zijn dat ik voor de uitslag op audiëntie moet bij de praktijk-ondersteuner die dan meteen mijn bloeddruk meet en uitslagen bespreekt. En mij ongetwijfeld alle nuttige adviezen geeft die ik de afgelopen jaren pas tien keer gehoord heb. Want daar zit ik blijkbaar handenwringend op te wachten. Doe normaal! Ik ben bijdehand genoeg om zelf aan te geven als ik iets nodig heb. Van ergernis voel ik mijn bloeddruk gevaarlijk hoge waarden aannemen. Misschien toch maar even bloed laten prikken deze week...

Marieke Timmer